Belevenissen!

wow bedankt voor allemaal voor de berichtjes, die vind ik erg leuk om te lezen!! Ik heb weer een aantal daagjes bijgehouden hier in het zonnige zuiden:

Maandagochtend 26 februari

De eerste dagen zitten er alweer op. Best wel veel gezien al van de stad. Gisteren was er een vergadering, zoals ze dat hier dat noemen van NDP, de revolutionaire partij van Desi Bouterse. Het doel van deze ‘vergadering’ was de jongeren informeren over de staatsgreep van toen en de tijd erna, omdat blijkt dat ze daar vrijwel niks van weten. De ‘vergadering’ was in een soort van op lucht theaterachtig iets en voor iedereen toegankelijk. Best vreemd om een paar meter van Bouterse af te zitten, omdat ie in Nederland zo berucht is van oa de decembermoorden. Deze kwamen ook nog aan bod, maar de ‘vergadering’ duurde zo’n 6/7 uur, dus helaas heb ik niet kunnen horen wat hij daar over te vertellen had. Ik heb hem nog wel op de foto gezet:p Ik kan je vertellen dat ik mij daar als blanke Nederlander wel behoorlijk onprettig voelde. We hebben nog een tijdje met een man staan praten die Nederland alsmaar aan het afkraken was. Vrij logisch als je ziet en weet wat onze voorouderen hier hebben aangericht, maar ik kan daar toch niks aan doen? Vrij ongemakkelijk om niet serieus te worden genomen door iets was in het verleden gebeurd is. Wat ook wel ff wennen is dat mannen niet zomaar een gesprek beginnen met vrouwen, maar wel met mannen. Met vrouwen flirten ze alleen maar…
Het weer is wat jammer deze dagen. Veel bewolking en een aantal van die fikse tropische regenbuien. De tempratuur daar in tegen is dan wel heerlijk. Ik hoop niet de korte regentijd nu al begint! Met dank aan de klimaatverandering :p
Ik ben redelijk veel in het centrum van Paramaribo geweest. Het is best smerig en vervallen. Zo zonde want het zou echt een mooie stad zijn geweest als het niet zo verpauperd was geweest.

Dinsdagavond 27 februari

De 1e 2 stage dagen waren best zwaar. Dit komt vooral door al die nieuwe indrukken die mn hoofd deden ontploffen. Maandagavond werd het me dan ook allemaal wel een beetje teveel en kon ik de tranen niet meer ondrukken, maar dinsdag ging het weer een stuk beter. Ik weet ook dat het goed is om de spanning er eens goed uit te huilen, maar leuk is anders ;) Toen ik aankwam op mn stage heb ik samen met een mede stagiaire een aantal kinderen uit school gehaald. De schooI waar de basisschoolkinderen opzitten ziet er opzich keurig uit, dus dat is mooi. Van school naar de stichting is het ongeveer 10min lopen. Ik stond een beetje verbaast te kijken over de vaste medewerkers en hun omgang met de kinderen. Waarschijnlijk hebben ze het te druk en teveel zorgen aan hun hoofd om de kinderen een beetje liefde en aandacht te kunnen geven. Ook al zitten ze een groot deel van hun tijd afgezonderd van de kinderen met elkaar te kletsen. De manier van straffen was ook apart… een van de jongetjes had een meisje pijn gedaan,nou mocht het meisje de jongen billekoek geven tot ze tevreden was :p Dit ging natuurlijk niet hard, want het zijn nog kleine kinderen, maar toch. De kinderen zitten contant op elkaars lip omdat er simpelweg te weinig ruimte is! Daarom word er ook nog wel eens wat afgehuild omdat ze elkaar pijn doen. Best zielig toch! ’s Avonds ben ik samen met 2 collega’s naar een lezing geweest over alternatieve geneeswijzen. Van aromatherapie tot reïncarnatie therapie. De 2e dag ben ik met een van de vrouwen die ook bij de stichting woont (vanwege haar HIV) naar het ziekenhuis geweest voor controle. Opzich wel leuk want zo leer ik ook een beetje snel hoe de stad en de buslijnen een beetje in elkaar steken. In het ziekenhuis duurde het allemaal langlanglang zolang dat ik zelfs in slaap ben gevallen in het ziekenhuis :p Op dit moment wonen er 3 vrouwen bij de stichting. Deze zijn alles behalve vrolijk en echt niet lief voor de kinderen, maar een beetje begrijpelijk als je ziek bent. Ik heb ook eens navraag gedaan naar de achtergronden van de kinderen. Echt gruwelijk. De meeste kinderen zijn HIV dragend, positief en negatief, omdat ze van hun moeder tijdens de zwangerschap hebben meegekregen. De ouders zijn overleden, willen niks van hun kind(eren) weten of kunnen niet voor de kinderen zorgen, omdat ze bijv zelf op straat leven of in de prostitutie zitten. Ook zijn een aantal kinderen ernstig mishandeld en/of misbruikt. Er zijn ook 2 baby’s waarvan er 1 op dit moment in het ziekenhuis ligt. De andere baby is 4 maand en ook HIV positief. Al deze kinderen krijgen gelukkig wel AIDS-remmers. Het opvangtehuis van Stichting Claudia A. is simpel gezegd een opvangtehuis voor de allerlaagst bedeelden hier in Suriname. Het doel is wel om de kinderen die hier zitten een betere plaats te geven. Ook al is dit erg moeilijk. Ook al kunnen we vrij weinig met de kinderen doen, omdat er dus gewoon geen plek voor is en het tehuis en een drukke straat staat doen we toch ons best om de kinderen wat afleiding te geven. We gaan snel met Marika (‘het hoofd’ van het tehuis) in overleg om een keer met een aantal van de kinderen te kunnen gaan zwemmen. Maar aangezien de organisatie van alles zo snel gaat als een slak zal dat over een week of 2 wel een keertje kunnen.
Verder gaat alles wel zn gangetje. Ik ben blij nu even rustig alles op een rijtje te kunnen typen achter de laptop. Mn huisgenoten zijn allemaal weg. Ik vind het wel erg wennen dat ik zo weinig privé heb. Soms moet je je even kunnen terug trekken. Maar mn kamertje is echt te klein en te warm. Maar alles op zn tijd stage is nu even het belangrijkst.

Woensdagavond 28 februari

Vandaag heb ik eigenlijk vrij weinig gedaan. De kinderen uit school gehaald en samen met Jolanda (een 27jarige vrijwilligster uit NL) met Marika gepraat over wat de bedoeling was wat wij gingen doen. Dit gesprek werd constant verbroken door vrouwen die binnen kwamen lopen (het opvangtehuis is tevens een inloopcentrum voor HIV positieve vrouwen) telefoon die ging of kinderen die aandacht kwamen vragen. Dus echt opschieten deed het gesprek niet, maar dat is een normale zaak. We hebben in iedergeval 1 taak duidelijk gekregen. Naar de zwembadeigenaar in de buurt gaan om proberen de afspraak te maken dat de kinderen 1x in de week gratis mogen komen zwemmen. Volgens Marika was de eigenaar dol op blanke stagiaires dus dat moest wel lukken…trouwens ik lach me kapot om die mannen hier. Ze ‘roepen’ hier naar vrouwen om te laten blijken dat ze haar wel zien zitten. Dit doen ze door met hun hoofd al kussend uit hun auto raam te hangen, ‘psssst’ te roepen of in mijn geval ‘RASTA!’ te roepen. Je kan het je nauwelijks voorstellen,maar ik hoor het echt de gehele dag door :p Laatst stopte er een spierwitte auto naast me het raampje ging open en binnen in de auto was echt álles in Jamaicaanse kleuren. Er zat een zwarte man met dreadlocks in met al zijn voortanden in goud blingbling! :D Maak daar maar eens een voorstelling van haha!! Erg gaaf om te zien, maar hij wou graag met mij praten zei die.. Mij is aangeraden niet op avances in te gaan, anders kom je er echt niet meer vanaf. Tenzij je dat graag wil natuurlijk :p Maargoed verder zijn we niet gekomen met het gesprek. Ik ga zelf maar eens op onderzoek uit wat mijn taak zou kunnen worden. Alles werkt op mn stage op zelf initiatief! Ik ga niet 11 maanden lang alleen kinderoppas uithangen natuurlijk.

Enneh oja tis gebeurd..ze zijn er af! Nee niet mn haar, maar al mn festivalbandjes. Best vreemd om na 4 jaar weer een helemaal lege arm te zien. Maar de kinderen liepen er steeds aan te trekken en het zat niet zo fijn met die warmte dus ik kan volgend jaar weer opnieuw beginnen :)

De domste fout die ik trouwens heb gemaakt is GEEN digitale camera mee te nemen! Ik zou jullie zo graag dingen laten zien van hier om een beter beeld te krijgen! Magoed hopelijk komt dat nog!

Blijf mailen en berichtjes plaatsen, vind ik leuk :D