Een stage weekverslag en feestdagen

Na wat rond gevraagd te hebben wat andere Nederlanders zoal op hun web-log zetten over stage vind ik dat ik ook wel wat meer kan laten lezen. Voor school maak ik wekelijkse verslagen over mijn stage. Ik wil er jullie een laten lezen:

Stage week 9 23-4 tot 28-4

De week begon leerzaam. We werden uitgenodigd voor een lezing over de psychosociale problematiek bij HIV besmette kinderen. Deze lezing ging vooral over het gebrek aan psychosociale begeleiding bij de kinderen. Dit was mij ook al opgevallen bij mijn stage. We hebben wel aids counselors maar zij zijn niet voldoende opgeleidt. De kinderen worden verzorgd en daar blijft het eigenlijk bij. Stichting Lobi (de organisatie van Suriname die zich in zet voor preventie en hulp voor HIV besmette personen) wil samen met Shared Features (een organisatie die zich bezig houdt met HIV preventie in het Caribische gebied) hier aan gaan werken. Een Nederlandse vrouw die werkt in het UMC hielp bij deze lezing. Ik heb haar gevraagd om een uitdraai van de sheets die zij gebruikte, omdat de informatie me wat snel voorbij vloog. Het was duidelijk de Nederlandse manier van een lezing geven ;)

Woensdag ging ik met een bewoonster mee naar Sociale Zaken voor financiële zaken. Ze slechtziend, dus is het wel zo fijn als er iemand met haar meegaat. We hebben er 1,5uur over gedaan om daar te komen, omdat het weer met bakken uit de lucht kwam en straten helemaal blank stonden. Het was wel erg grappig om mee te maken, maar wij waren zelf ook doorweekt. We konden er ook wel om lachen.
Ik merk echt dat de band steeds beter word met de Surinaamse vrouwen op mijn werk. Zowel mn surinaamse collega’s als de HIV positieve vrouwen die er wonen. Als ik binnenkom groet ik iedereen persoonlijk en met sommige collega’s, zoals W. waar ik een keer heb gelogeerd grap ik wat af. Vrolijkheid en humor doet ontzettend veel heb ik al wel gemerkt.

De kids gingen deze week ook weer naar school. Wat een rust in de ochtenden! De 3 nieuwste kinderen, gingen ook naar een nieuwe school wat dichterbij het tehuis lag. De 2 broertjes gingen samen en het zusje naar een andere kleuterschool. De kinderen die van school opgehaald moeten worden zitten verdeeld over 3 verschillende scholen. In totaal zitten ze verdeeld over 5 verschillende scholen, maar een aantal komen zelf naar huis of komen met een busje.

Donderdag waren alle kids terug uit school behalve M. Ik vroeg ik mij af waar ze was. Misschien met een collega naar de dokter? Ik wist het niet. Ik ging het dus maar vragen bij Marika. Het kleutermeisje was dus die week naar een nieuwe school gegaan ik wist niet waar die was. Marika schrok toen ik dat vroeg ‘Is ze nog niet opgehaald?!’ Ze viel uit tegen het Surinaamse personeel (wat verantwoordelijk is) Het was al 13.00uur, ze had om 12.00uur al opgehaald moeten worden. Samen met Marika gingen we snel met haar auto naar de school. Het meisje was nergens meer te bekennen, nog wat rondgevraagd bij mensen. Misschien was ze meegelopen met andere kinderen van een internaat in de buurt? Maar nee, kwijt! Terug naar Claudia A, gevraagd wat ze aan had die dag en door naar de politie. We waren flink ongerust. We waren net 10 minuten binnen bij de jeugdpolitie, toen M. heel toevallig net werd binnengedragen door agentes. Ze was gevonden bij een soort hotelletje. Ze zei geen woord, haar ademhaling was erg onrustig en ze had haar ogen dicht, zo bang. Ik was zo boos dat dit had kunnen geboren. Haar moeder is dus net overleden, ze woont ineens in een kindertehuis en nu ook nog eens uren helemaal alleen op straat doodsbang. Marika was ook woedend. Het personeel wat op dat moment dienst had kreeg de volgende dag een brief waarin ze haar ontevredenheid uitte. Behoorlijk pittige brief, maar ik was het wel maar haar eens.

Later die middag kwamen er mensen van de Pleegzorgcentrale. Ze kwamen voor de 2 broertjes en het zusje. Onprofessioneel dat het ging werd de kinderen verteld dat dit hun nieuwe vader en moeder waren. Ik vond het zo belachelijk, dat meisje van de schrik nog niet te boven van eerder die middag. Ook zitten de kinderen nog in het verwerkingsproces van hun overleden moeder. En de adoptieouders werden ze echt opgedrongen. Ze moesten bij de mensen op schoot gaan zitten, ze papa en mama noemen ed. Vanaf nu gaan ze 1 of 2 keer per week bij ze op bezoek om aan ze te wennen. Het valt me mee dat ze niet meteen voor vast met ze mee werden gegeven.


----------------------------------------------------------

Verder was het afgelopen maandag koninginnedag. Hier werd het door de Nederlanders ook uitbuindig gevierd in cafe Lindeboom... niks voor mij ik kom niet voor niets naar Suriname toch!! Het verbaasde me eigenlijk wel hoe de meeste nederlanders in het nederlandse blijven hangen. Misschien komt het omdat ze met meerdere meiden(ja het zijn bijna alleen meiden) van hun opleiding komen? Ik weet het niet..
De dag erna was het Dag van de Arbeid wat hier een nationale vrije dag is. Samen met mijn collega's Anke en Jolanda hebben we wat kids mee uit genomen de stad in waar het feest en de gezelligheid was. De kids en wij natuurlijk ook hebben genoten!