Leuke en niet zo leuke dingen

Bijna iedere bevolkingsgroep heeft hier zijn eigen feestdag, tevens is de gehele bevolking VRIJ op deze dagen. Suriname heeft zo’n 13 nationale vrije dagen per jaar, haha! Surinamers houden van feesten. En ik ook! Afgelopen donderdag 8 augustus was het de Dag van de Inheemsen (oftewel Indianen) de oorspronkelijke bewoners van Surinamer. Ik was al een aantal dagen thuis na geveld te zijn door een de griep en keelontsteking en was dagen lang halfdood thuis in de hangmat liggen erg zat. Dus gingen er wat asperientjes in en gaan met die banaan! Samen met mijn huisgenotes Kim en Linda gingen we naar de Palmentuin. Het was mooi weer en ik had er zin in! Er heerste een fantastische sfeer, een heerlijk festival gevoel zo’n buiten feest. Er traden Indiaanse dansgroepen op, overal was muziek en kraampjes met Indiaanse spulletjes en eten. We spraken af met Marianne en Brian (een stel uit NL die Linda en ik op trip naar het binnenland met onze ouders hadden leren kennen, zie foto) Na een paar uurtjes gingen Kim en Linda naar huis. Ik vond het té leuk en bleef. Doordat ik alleen was had ik veel aanspraak en verveelde me geen seconde! Ik leerde een wat oudere man kennen uit Trinidad en we ouwehoerden honderd uit en dronken een parbo en danste in bij de reggae tot ik er bij neer viel. Heeeeerlijk! Uiteindelijk de volgende dag weer goed verkouden, maargoed ik moest er even uit.

Die dagen erna nog even rustig aan gedaan, zodat ik wel weer gewoon aan het werk kon gaan. Ook kwamen die dagen er 3 nieuwe bewoners in ons huis. Kim, Linda en ik baalden natuurlijk als een stekker, we hadden het zo gezellig met ons 3en! Ineens wonen er 2 oudere surinamers bij ons in (niet echt lekker in een studentenhuis) Nood, zei onze huisbaas….de dag erna kwam er een nieuw nederlands meisje bij, Chantal. Ook kreeg ik te horen dat ik november mijn huis uit moet, omdat het verkocht gaat worden, lekker dan! Ik ben zo thuis in mn huis… wel zei de huisbaas poeslief dat ik de grootste kamer in een studentenhuis in de buurt zou kunnen krijgen voor dezelfde prijs. Ik ben meteen gaan kijken of het was was….het was meteen duidelijk dat het onzin praatjes waren, mijn kamer is kleiner dan die ik nu heb en woon met 7 mensen op elkaar. Er is een kleine keuken en 1 douche, geen woonkamertje ofzo. Dus nu opzoek naar wat anders.. ik ben er in ieder geval niet blij mee!

Op mijn werk loopt ook niet alles vlekkeloos. Het werk is echt slopend. Ik vind het zo jammer dat ik het jullie niet kan laten zien en mee kan laten maken om het te snappen. Ik voel me zo machteloos in die ellende. Niet persé, omdat de er een aantal mensen en kinderen seropositief zijn, maar door de onmenselijke situatie waarin zij daar leven. Afgelopen weekend had ik het echt helemaal gehad en dacht er over na om begin november terug te gaan naar Nederland. Voor mijn gevoel ben ik hier klaar, het werk wekt alleen maar medelijden op naar de mensen, ik leer niks, ik sta helemaal stil. Waarom zou ik de moeite doen om een nieuwe kamer te zoeken voor die laatste maanden, waarom zou ik doorgaan met stage als ik toch niks leer?

Toch heb ik vandaag op mn werk weer een beétje nieuwe energie gekregen. Ik wil zó graag iets doen. Ik heb een gesprek gehad met ‘een hogere’ en morgen bespreken we wat dingetjes. Ik ben het zat om alleen maar de kinderen van school te moeten halen, ze eten te geven, met ze te spelen en politie agentje te spelen. Dit tehuis kent nauwelijks regels en structuur (er heerst nog net geen anarchie :p ). De kinderen hebben hulp nodig, een aantal kinderen (vooral de gehandicapte kinderen) moeten écht naar andere instelling. De organisatie is een zooitje en ik kan geen er geen energie meer voor opbrengen. Ik heb het zolang volgehouden, omdat ik dacht dat het aan mij lag. Ik sprak mezelf steeds toe dat ik sterker moest zijn. Dat dit nou eenmaal Suriname is en hun manier van werken. De stichting waar ik via mijn stageplek heb gevonden is ondertussen gestopt met het uitzenden van vrijwilligers naar mijn tehuis vanwege de ‘onmenselijke situatie’ nogmaals vind ik het jammer het jullie niet te kunnen laten zien en te laten voelen.

Ik heb besloten het aan te kijken tot begin oktober, omdat de grote vakantie hier volgende week begint en álle kinderen dus de hele dag thuis zijn. Ze zullen me daarom nog hard nodig hebben. In deze 1,5 maand doe ik mijn laatste best energie te kunnen verzamelen om zoveel mogelijk te kunnen doen. Na deze 1,5 maand ga ik een maand diep de jungle daar me nuttig maken, iets anders (ernaast) zoeken of naar huis…